İnsan Yaşadığı Çağın Trajikliğinden Uzaklaşamaz/ Willy Ronis
+31 İnsan Yaşadığı Çağın Trajikliğinden Uzaklaşamaz/ Willy Ronis
1950li yıllarda savaş sonrası Fransa’yı fotoğraflayan Willy Ronis, yoğun sokak sahneleri ve lirik görüntüler ile hümanist, şiirsel bir dil üretti. Bresson ve Doisneau gibi genellikle yaşamın neşeli tarafına değinse de; işçileri, grevleri, sokak eylemlerini de yansıtarak çağdaşlarından ayrı bir yere yerleşti.
“Sıradanlığın güzelliği her şeyden üstündür. Fotoğrafçılar bu amaç doğrultusunda hareket etmelidir.”
Ronis, görüntüde mükemmel olana ulaşma duygusu ile güçlü bir ışıkla kompozisyonlara müdahale eder. Çekimlerinde figürlerine mesafeli yaklaşan sanatçının, özellikle sokak protestolarına empatiyle yaklaştığı görülür. Nitekim bu durum, sürgün yaşayan bir Yahudi olmasından kaynaklanıyordu. Ronis’in protest yapısından romantik bir evreye doğru gidişatı, bireyselleşen bir dünyanın tanıklığı niteliğindedir.
“Ne grevdeki işçileri ne de yoksulları romantikleştirmeye çalışmadım. Benim fotoğraflarımdaki görüntüler her daim aslına sadıktır.”
Willy Ronis siyah-beyaz fotoğraflarda, savaş sonrası bir hayatın nasıl evrildiğini bir belgeselci edasıyla aktardı. Sokaklara bir foto-muhabir edasıyla yaklaşan sanatçı, hayatın dilemmasına uzaktan bakmak yerine, kendisini o ikileme dahil ederek farklı hikayeler üretti. Onun fotoğrafları siyasi kargaşanın acımasız bir tanığı olurken; gündelik yaşama dair çekimleriyle insanlara her daim umudu aşıladı.
