“Beni, Olmak Acısıyla Yalnız Bırak” Sohrab Sepehri

Seni senden çalmışlar

Ne derin yalnızlık!

Suyun, rengin, hüznün şairidir Sohrab Sepehri. Belki de en çok hüznün. Dostu Füruğ Ferruhzad ile aynı hüznü paylaşmıştır. Çünkü yalnızdır. Yalnız kalmıştır. Bazen Nilgün Marmara’nın penceresinden bakmıştır dünyaya, ama inadına yaşama tutunmuştur.

Pencerem boşluğa açılıyordu.

Ve ben yıkıldım.

(Perde)

Sepehri, kuşkusuz İran edebiyatına çok şey katmıştır. Renge olan tutkusu onu resme götürmüş ve Tahran’da resim bölümünde eğitim almıştır. Böylelikle renk; şiirlerinde dizeye, tuvalinde resme dönüşmüştür.

Konuşmadan geçmek gerek bu yolun kıvrımından.

Bir renk ölmüş bu engin gecenin kenarında.

(Rengin Ölümü)

Aşkın dinmeyen türküsü, yer edinmiştir şairin dizelerinde. Hem kavuşmak ister hem de yalnızlığı çağırır o türküde. “Aşkın asi türküsünü söylüyor narsist yanım.”

Kimse yok;

Gel, çalalım yaşamı.

Bölelim sonra iki görüşme arasında.

Savaşlar her yeri sardığında, şiiri de sarmıştı. Çocukların ölümü, şairin kanayan yaralarından biriydi.

Anlat ben uyurken düşen bombaları.

Anlat ben uyurken ıslanan yanakları.

Söyle denizden kaç ördeğin uçtuğunu.

Zırhlı tekerleğin çocuğun düşü üstünden geçtiği kargaşada.

(Yoldaşlar Bahçesine)

Yalnızlık ve ölüm duygusunu hep yan yana işledi dizelerde. Ölüme dirense de yakalandığı kansere daha fazla dayanamadı ve doğduğu topraklara bıraktı kendini. Rüzgârın sesini dinliyordu pencerelerde ve Tanrı’yı arıyordu boşlukta.

Rüzgâr çınarı arıyordu,

Bense Tanrı’yı.

(Balıkların Mesajı)

Geçmek gerek,

Rüzgâr sesi geliyor, geçmek gerek.

(Suyun Ayak Sesi)

Sohrab Sepehri’nin kitapları; başta İngilizce, Fransızca, İtalyanca olmak üzere toplam yedi dile çevrildi. Şair, yaşamın karanlığına nice renkler bıraktı. Çoğu şiirine yansıyan yalnızlık, aşka da işlemişti.